W stronę naprawy przestrzeni publicznej
W poszukiwaniu ilościowych miar jakości dyskursu medialnego
Żyjemy w świecie coraz bardziej zróżnicowanym, podzielonym i pokawałkowanym. Ludzi mieszkających tuż obok siebie w przestrzeni fizycznej może oddzielać trudny do przezwyciężenie dystans społeczny i zupełnie inne doświadczanie tej samej z pozoru kultury. Innymi słowy, coraz trudniej o uzgodnienie choćby najbardziej minimalistycznych fundamentów wspólnego uniwersum symbolicznego.
W takich okolicznościach jakość debaty publicznej nabiera szczególnego znaczenia. Wolny, nieskrępowanym - choć podlegający przejrzystym, świadomie dobieranym regulacjom - dostęp do przestrzeni publicznej minimalizuje prawdopodobieństwo trwałego wykluczenia jakiegokolwiek z reprezentowanych we wspólnocie punktów widzenia.
Naprawianie debaty publicznej w Polsce można zaczynać od systematycznej analizy najprostszych wskaźników. Takich jak chociażby dostęp poszczególnych partii do głosu w przestrzeni publicznej.
Radosław Sojak – mąż, ojciec, socjolog; doktor habilitowany, od 1998 roku pracownik Instytutu Socjologii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika; stypendysta Fulbrighta na University of Virginia, Charlottesville oraz tygodnika POLITYKA w ramach akcji „Zostańcie z nami”; autor i współautor rozpraw Zagubiona rzeczywistość (2004 – z Danielem Wicentym), Paradoks antropologiczny (2005 – seria Monografie FNP), Spełniona obietnica (2014), a wkrótce także Arystokraci i rzemieślnicy (2015 – z Łukaszem Afeltowiczem); nieustannie poszukuje teoretycznych futerałów pozwalających zrozumieć otaczająca nasz rzeczywistość społeczną, od zawsze też zainteresowany debatą publiczną i jej jakością.
150909_Sojak.mp3